I only wished to be something beautiful through my music… Through my silent devotion…~ Nightwish, Oceal Soul ~
Είμαιαπλάμιαέφηβη, με μεγάλες αγάπες όμως. Μία από αυτές είναι η Ιαπωνία. Πολλές φορές ονειρεύομαι να ζήσω εκεί –Τόκιο: Η πόλη των ονείρων μου –Μ' αρέσει η ιαπωνική μουσική, οι ιαπωνικές σειρές, η ιαπωνική κουλτούρα και είπα να μοιραστώ αυτήν την αγάπη μαζί σας όπως και ότι άλλο εγώ θεωρώ όμορφο… Εκτός αυτού όμως εδώ θα δεις και πράγματα που με ενοχλούν καθώς και την γνώμη μου για ότι συμβαίνει γύρω μας που με επηρεάζει.
Αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του ότι οι νέοι δεν είναι όλοι ασυνείδητοι και επαναστάτες χωρίς αιτία όπως θέλουν να μας λένε. Η κοπέλα που συνέθεσε αυτό το ποίημα, η Semina (ψευδώνυμο για ιδιαίτερους λόγους) φαίνεται ότι καταλαβαίνει πολύ καλά και τι γίνεται και τι ΤΗΣ γίνεται. Και πιστέψτε με δεν είναι η μόνη. Μπορεί όλοι να μας αποκαλούν έτσι αλλά οι έφηβοι δεν είναι όλοι χαβαλέ. Σκέφτονται... Σκέφτονται τον τρόπο να αντιδράσουν. Έχουν βαρεθεί να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης που κανείς δεν τους σκέφτεται και δεν τους υπολογίζει. Έχουμε βαρεθεί να μην ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Έχουμε βαρεθεί να παίζουν το μέλλον μας στο πόκερ οι γνωστοί άγνωστοι. Ψέματα. Ναι, ψέματα. Μόνο ψέματα. Η αλήθεια κρυμμένη. Η αλήθεια άφαντη. Φτάνει... Φτάνει μιλάω εγώ. Η Semina τα έχει πει όλα.
Είμαι ελεύθερη
όταν γεννήθηκα η πρώτη ευχή. Είμαι τυχερή δημοκρατικά η χώρα μου λειτουργεί.
Θα μπορώ να μιλώ,να εκφραζόμαι
μα όσο μεγαλώνω χανόμαι.
Αυτα δεν ισχύουν εδώ
δεν ισχύουν στον κόσμο που ζω.
Άραγε μου είπαν ψέματα;
Οι δικοί μου άνθρωποι;
Όχι,δεν μπορεί...Ψέματα;
Μα αν όχι που είναι η αλήθεια;
Όλοι τριγύρω...Κοίτα...
Μόνο ελεύθεροι δεν είναι...
Ψυχικά,σωματικά...Κοίτα...
Μόνο ελεύθεροι δεν είναι...
Χρήμα...Καταναλωτισμός...
Καημένος κόσμος...
Πιστεύουν ότι δεν έχουν εξάρτηση.
Γελιουνται...ελεγχόμενη υποδούλωση.
Τελικά δεν μου 'παν ψέματα.
Θύματα ήταν κι αυτοί.
Πίστευαν σε ψεύτικα οράματα.
Θύματα γίναμε όλοι.
Κοίτα τριγύρω σου...
Μην φοβηθείς...Η αλήθεια είναι...
Μόνο ελεύθεροι δεν είμαστε...
Αλήθεια...Μόνο ελεύθεροι δεν είμαστε...
Τελικά... Ίσως θα έπρεπε να σταματήσω να λέω αυτό το post καθημερινό. Ίσως έπρεπε να λέγεται "post όποτε θυμηθεί η ιδιοκτήτρια του blog να το κάνει". Τέλοσπάντων... Τι να λέμε... Μπήκα σε κλίμα πανελληνίων... Και αν μπεις εκεί ξέχνας ότι άλλο έχεις, μαζί και τον υπολογιστή. Αφήστε τα...
Έτσι από δω και πέρα θα μπαίνω όποτε μου το επιτρέπει το πρόγραμμά μου για να δίνω έτσι κανά σημείο ζώης... Πάμε σήμερα με ένα πρόσωπο... Που ότι και να πω είναι απλά λίγο. Θα του δώσω πολύ προσοχή κάποια στιγμή και θα πω πολλά... Αλλά προς το παρόν μια φώτο θα πρέπει να αρκεί.
Sweet little words made for silence not talk
Young heart for love not heartache
Dark hair for catching the wind
Not to veil the sight of a cold world
Kiss while your lips are still red
While he's still silent
Rest while bosom is still untouched, unveiled
Hold another hand while the hand's still without a tool
Drown into eyes while they're still blind
Love while the night still hides the withering dawn
First day of love never comes back
A passionate hour's never a wasted one
The violin, the poet's hand
Every thawing heart plays your theme with care
Kiss while your lips are still red
While he's still silent
Rest while bosom is still untouched, unveiled
Hold another hand while the hand's still without a tool
Drown into eyes while they're still blind
Love while the night still hides the withering dawn
Kiss while your lips are still red
While he's still silent
Rest while bosom is still untouched, unveiled
Hold another hand while the hand's still without a tool
Drown into eyes while they're still blind
Love while the night still hides the withering dawn
Love while the night still hides the withering dawn
Μετάφραση
Μικρές γλυκές λέξεις, φτιαγμένες για τη σιωπή και όχι για να μιλάς
Μικρή καρδιά για να αγαπά, όχι να πονά
Μαύρα μαλλιά για να παγιδεύουν τον άνεμο,
όχι για να καλύπτουν το θέαμα ενός κρύου κόσμου...
Φίλησε όσο τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα
Όσο είναι ακόμα σιωπηλός ...
Αναπαύσου όσο το στήθος (σου) είναι ακόμα ανέγγιχτο, ακάλυπτο
Κράτα ένα άλλο χέρι, όσο το χέρι είναι ακόμα αθώο
Βυθίσου σε μάτια όσο είναι ακόμα τυφλά
Αγάπα όσο η νύχτα κρύβει ακόμα τη μαρασμένη αυγή...
Η πρώτη μέρα που αγαπάς δεν έρχεται ποτέ πίσω
Μια ώρα πάθους δε πρέπει ποτέ να χαραμίζεται
Το βιολί, το χέρι του ποιητή
Σε μιά καρδιά που ο πάγος λιώνει, παίζεται το θέμα σου με αγάπη
Φίλησε όσο τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα
Όσο είναι ακόμα σιωπηλός ...
Αναπαύσου όσο το στήθος (σου) είναι ακόμα ανέγγιχτο, ακάλυπτο
Κράτα ένα άλλο χέρι, όσο το χέρι είναι ακόμα αθώο
Βυθίσου σε μάτια όσο είναι ακόμα τυφλά
Αγάπα όσο η νύχτα κρύβει ακόμα τη μαρασμένη αυγή...
Φίλησε όσο τα χείλη σου είναι ακόμα κόκκινα
Όσο είναι ακόμα σιωπηλός ...
Αναπαύσου όσο το στήθος (σου) είναι ακόμα ανέγγιχτο, ακάλυπτο
Κράτα ένα άλλο χέρι, όσο το χέρι είναι ακόμα αθώο
Βυθίσου σε μάτια όσο είναι ακόμα τυφλά
Αγάπα όσο η νύχτα κρύβει ακόμα τη μαρασμένη αυγή...
Αγάπα όσο η νύχτα κρύβει ακόμα τη μαρασμένη αυγή...
Για σήμερα σας παρουσιάζω τον Kamenashi Kazuya, μέλος του boyband ΚΑΤ-ΤUN (που από 6μελές, έγινε 5μελές και από KAT-TUN έχει αλλάξει όνομα αλλά επειδή εμένα δε μ΄αρέσει χρησιμοποιώ το παλιό για να ξορκίσω το κακό).
Καταρχάς... Έτσι για να έχετε και μια εικόνα ο Oguri Shun είναι το παιδί στις επόμενες φωτογραφίες (τον έχω δείξει και σε ένα από τα daily picture posts)
Τι άλλο... Λοιπόν, γεννήθηκε το 1982, 26 Δεκεμβρίου (α εδώ κοντά έχει γενέθλια δηλαδή - ίδια μέρα με τον παιδικό μου "έρωτα" ;p ) στο Τόκυο. Τώρα... Εγώ για ηθοποιό τον είχα, αν ρίξετε μια ματιά εδώ DramaWiki - Oguri Shun λέει και σκηνοθέτης και seiyu, που ουσιαστικά σημαίνει και πως δίνει την φωνή του σε χαρακτήρες anime (κάτι σαν comics αλλά καμία σχέση). Εγώ αυτό πάντος, δεν το ήξερα. Nevermind. Ξεκίνησε την καριέρα του μικρούλης, 13 χρονών. Εγώ πρώτη φορά τον είδα στη σειρά Gokusen η οποία γυρίστηκε το 2002. Μετά από τρία χρόνια, το 2005, ο Shun έγινε διάσημος πρωταγωνιστώντας στη σειρά Hana Yori Dango. Ακόμα περισσότερο εντυπωσίασε στη σειρά Hanazakari no Kimitachi e (να την λέτε Hana Kimi για συντομία). Και μόλις το 2009 γυρίστηκε το Tokyo Dogs όπου εγώ τον θαύμασα για άλλη μια φορά. Επίσης τον είδα στις ταινίες Crows Zero I & II. Βέβαια έχει γυρίσει πολύ περισσότερες ταινίες και σειρές, απλά εγώ έχω δει μόνο αυτές.
Αυτά για τον Oguri Shun. Αν και υπήρχαν φήμες που τον ήθελαν να παντρεύεται φέτος το καλοκαίρι εγώ δεν έμαθα κάτι. Με αυτή την κοπελίτσα (κούκλα είναι), Yamada Yu.
Άντε η ώρα η καλή xD και αν ήδη παντρεύτηκαν και γω δε το΄μαθαν να ζήσουν και κάνουν κουκλιά και ταλαντούχους απογόνους σαν τους ίδιους :)
Λοιπόν... Είναι ένα ωραίο τραγουδάκι, που το κόλλησα από ένα JDrama (όπως έχω κολλήσει ένα εκατομμύριο τραγούδια έτσι), που το λένε Futatsu no Kuchibiru από ένα group που το λένε EXILE. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για αυτό το συγκρότημα, συγκεκριμένα μόνο αυτό το τραγούδι τους έχω ακούσει αλλά nevermind. :p
Αυτοί είναι:
14μελές συγκρότημα.
Τεσπά... Δεν θα ασχοληθώ άλλο με αυτούς.Να και το τραγούδι:
(κάνει λίγη ώρα να αρχίσει, έχει και story το PV ;p)
Είμαι ο αληθινός εαυτός μου
μόνο όταν είμαι μαζί σου.
Η καρδιά μου άφησε την κάλυψη της.
Όσο υπάρχουν δύο χείλη,
είναι αρκετό.
Ας μιλήσουμε με ένα τρόπο χωρίς λέξεις.
Κανείς δε μπορεί να διαλέξει σε ποιο αστέρι θα γεννηθεί.
Αλλά τώρα, εδώ, σε γνώρισα.
Ας θάψουμε τον χρόνο που πέρασε,
μέχρι να γνωρίσω τα χείλη σου με το φιλί μου.
Με την δύναμη της αγκαλιάς σου
συγκρούονται τα συναισθήματα μου.
Παρόλο που είμαστε κάτι παραπάνω από εραστές
Σε μια δαιδαλώδη πόλη,
θαύμα που γνωριστήκαμε.
Χωρίς να κάνουμε θόρυβο,
ας ουρλιάξουμε και οι δύο.
Η γη που γυρίζει όταν καλύπτω τα χείλη σου με τα δικά μου...
Η λάμψη της σελήνης που κυνηγάει και τους δυο μας...
Τα πέπλα της νύχτας μας περικυκλώνουν, και εμείς ανταλλάζουμε αγάπη
καθώς ψάχνουμε τριγύρω.
Χαϊδεύοντας τα βλέφαρά σου,
θα σε μαγέψω.
Έφτασε το πάθος μου σε σένα;;
Ας το ανάψουμε απαλά με ένα φιλί φωτιά.
Καθώς πληγώνουμε ο ένας τον άλλο,
εξασφαλίζουμε το πάθος μας.
Καθώς ανταλλάσουμε χαμόγελα,
βρέχουμε τις ξηρασίες της καρδιάς μας.
Δεν έχω να κρύψω τίποτα.
Απλά θέλω να σε προστατέψω,
γιατί είναι η αγάπη, που βρήκα στο σκοτάδι.
Ξαφνικά πέφτει μια σταγόνα βροχής στο μάγουλό μου.
Κάποιος σκέφτεται από μακρινό μέρος.
Ο χρόνος που δεν μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλον,
αποφάσισε το σχήμα της αγάπης μας.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου τόσο πολύ.
Σήκωσε το κεφάλι σου,
επειδή το χαμογελαστό πρόσωπο σου ταιριάζει περισσότερο
από ένα που κλαίει.
Κανένας άλλος δεν ξέρει.
Επιβαρυμένοι με ένα γλυκό μυστικό.
Κανένας άλλος δεν το βλέπει
κοιτάζοντας το τοπίο.
Με την δύναμη της αγκαλιάς σου
συγκρούονται τα συναισθήματα μου.
Παρόλο που είμαστε κάτι παραπάνω από εραστές
Σε μια δαιδαλώδη πόλη,
θαύμα που γνωριστήκαμε.
Χωρίς να κάνουμε θόρυβο,
ας ουρλιάξουμε και οι δύο.
Δύο χείλη... που έλκονται από το σκοτάδι...
~
Αυτό το τραγούδι πρώτη φορά το άκουσα στη σειρά Tokyo Dogs, στην οποία είναι το ending theme song.
Η ιστορία έχει ως εξής: Έχουμε ως πρωταγωνιστές δύο αστυνομικούς.
Takakura So: σοβαρός τύπος , πειθαρχημένος, ο οποίος όταν ήταν μικρός είδε τον πατέρα του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του. Ψάχνει τον δολοφόνο του πατέρα του (ο τύπος είναι μεγάλη μαφία μιλάμε. Ούτε μία φωτογραφία του δεν έχει η αστυνομία.)
Kudo Maruo: Πάντα στυλάτος, παλεύει καλά, και βράζει το αίμα του που λέμε. Επιπλέον του αρέσουν τα ομαδικά ραντεβού.
Ο So Ακολουθώντας τα ίχνη του δολοφόνου του πατέρα του επιστρέφει στο Τόκυο από την Αμερική και αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον Maruo. Εντελώς αντίθετοι οι δυο τους σε χαρακτήρα, ενδιαφέροντα και μεθόδους έρευνας, αλλά με κάποιο τρόπο καταφέρνουν να συνεργαστούν και το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικό.
Ε, και κάπου στην ιστορία μπλέκεται και μια γυναίκα με αμνησία την οποία βρίσκουν στον τόπο του εγκλήματος.
Καλή η σειρά. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Πολύ γέλιο. Και ένα επιπλέον πλεονέκτημα που έχουν οι ιαπωνικές σειρές. 10 επεισόδια. Σε μια βδομάδα την τελειώνεις αν θες.
Αν ήταν να βαθμολογήσω την σειρά... Θα έβαζα 7,5/10.
Ως Takakura So εμφανίζεται ο Oguri Shun
Ως Kudo Maruo ο Hiro Mizushima
Και την Matsunaga Yuki (το κορίτσι με την αμνησία δηλαδή) κάνει η Yoshitaka Yuriko.
Καλή διασκέδαση αν αποφασίσετε να δείτε την σειρά... Και αν όχι... ε... Εσείς χάνετε!!! ;p
Για σήμερα είπα να δημοσιεύσω κορίτσι, έτσι για αλλαγή :p Maki Horikita λοιπόν, η αγαπημένη μου ηθοποιός από Ιαπωνία. ( αυτή τη στιγμή έχω κατεβασμένες 3 ταινίες της για να δω)
Σήμερα είναι 6 Αυγούστου. 66 χρόνια από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Μια φίλη αποφάσισε να κάνει ένα βίντεο, που θεώρησα χρέος να μοιραστώ.
Τσααααα να' μαστε πάλι με ένα ακομά μέλος των Arashi. Οκ, σε περίπτωση που αναρωτιέστε "Μα καλά, πόσοι είναι;;;" θα σας λύσω την απορία. Είναι 5. Ένας και ένας όλοι τους!!! Αχχ δε κρύβονται οι μεγάλες αγάπες ^^
Αυτός λοιπόν είναι ο Aiba Masaki. Προσωποποίηση της ευτυχίας, έτσι μου φαίνεται εμένα χιχιχι
Και επειδή είναι τόσο γλύκας, μία μόνο φώτο δε φτάνει!
Η 27χρονη Βρετανίδα τραγουδίστρια Amy Winehouse βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της, στο Λονδίνο, λίγο πριν τις 15.00, ώρα Γκρίνουιτς (18.00 ώρα Ελλάδας), τα μέλη των υπηρεσιών εκτάκτων περιστατικών του Λονδίνου, όπως μετέδωσε το Σάββατο 23 Ιουλίου το βρετανικό πρακτορείο Press Association.
Η είδηση του θανάτου της βραβευμένης τραγουδίστριας έκανε αμέσως τον γύρο των διεθνών ΜΜΕ και του διαδικτύου.
Εκπρόσωπος του πατέρα της αδικοχαμένης τραγουδίστριας ανέφερε πως ο Mitch Winehouse επέστρεψε εσπευσμένα στο Λονδίνο από τη Νέα Υόρκη προκειμένου να είναι με την οικογένεια του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Από την πλευρά της, η δισκογραφική εταιρεία της Amy σε ανακοίνωση της εκφράζει βαθιά θλίψη για τον ξαφνικό θάνατο της 27χρονης σταρ, και παράλληλα εκφράζει και τα συλλυπητήρια της στην οικογένεια, τους φίλους και τους θαυμαστές της Amy. Μέχρι στιγμής δεν έχει εκδοθεί ανακοινωθέν που να αναφέρει τα αίτια θανάτου της νεαρής καλλιτέχνιδας. «Εξελίσσεται, ήδη, έρευνα για τα αίτια θανάτου», ανέφερε η Scotland Yard.
Το σπίτι της τραγουδίστριας έχει αποκλειστεί από την αστυνομία, και πλήθος κόσμου αφήνει στο τέλος του δρόμου όπου βρίσκεται η κατοικία της Amy, λουλούδια και κεριά, στη μνήμη της 27χρονης τραγουδίστριας.
Η Amy Winehouse είχε ακυρώσει όλες τις εμφανίσεις της του Ιουνίου, και εκείνη της Αθήνας, λίγο μετά το φιάσκο συναυλίας της στη Σερβία, όπου εμφανίσθηκε στη σκηνή τρεκλίζοντας και αδυνατώντας να θυμηθεί τους στίχους των τραγουδιών της.
Η προσωπική της υγεία αντιμετώπισε «προβλήματα με το αλκοόλ και με τις ναρκωτικές ουσίες», σχολίασαν το Γαλλικό και το Γερμανικό πρακτορείο μεταδίδοντας την είδηση του θανάτου της νεαρής τραγουδίστριας.
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Amy Winehouse ήταν την περασμένη Τετάρτη, όταν εμφανίστηκε στη σκηνή του The Roundhouse στο Camden για να εμψυχώσει την Dionne Bromfield, της οποίας είναι νονά. Η Amy χόρεψε επί σκηνής για αρκετή ώρα με την βαφτισιμιά της, ενθαρρύνοντας μάλιστα το κοινό να αγοράσει τον τελευταίο της δίσκο.
Η Amy Winehouse γεννήθηκε το 1983 στο Λονδίνο, όπου και μεγάλωσε. Από νεαρή ηλικία φάνηκε η κλίση της στη μουσική, και μαθήτευσε σε δύο καλλιτεχνικές σχολές του Λονδίνου.
Η Winehouse είχε γίνει γνωστή στο μουσικό κοινό το 2003, με το ντεμπούτο album της “Frank”, ωστόσο γνώρισε τη δόξα το 2006, με το album της “Back to Black”, για το οποίο βραβεύτηκε με 5 Grammy.
Στη διάρκεια της καριέρας της η Amy Winehouse είχε κερδίσει τρεις φορές το βραβείο Ivor Novello ενώ το 2007 είχε αποσπάσει το βραβείο BRIT καλύτερης βρετανίδας τραγουδίστριας.
Αποφάσισα να καθιερώσω κάτι ακόμα (κλεμμένο βέβαια αλλά δεν πειράζει).
Κάθε μέρα θα κάνω post μια (δύο, τρεις, τέσσερις ~ ανάλογα με τις διαθέσεις) φώτο κάποιου αγαπημένου Ιάπωνα καλλιτέχνη (μπορεί να επεκταθώ και Κορεά ή Ταϊβάν καμιά φορά).
Σήμερα, λέω να κάνω post κάποιον που συνδέεται με αυτόν που του έκλεψα την ιδέα. ;)
Εντελώς πληροφοριακά, Jin Akanishi το όνομα του.
Θα μιλήσω για αυτόν σίγουρα σε κάποιο post αργότερα.
Ένα από τα πιο αγαπητά μου τραγούδια, από το αγαπημένο μου συγκρότημα , τους Arashi. Τώρα... για το ποιοί είναι οι Arashi, θέλει ανάλυση το θέμα. Μεγάααααλη ανάλυση. ;p
Οπότε ας περάσουμε στο τραγούδι. Τίτλος Hatenai Sora = Ατελείωτος Ουρανός
Είναι υπέροχο πρωινό ξύπνημα. Υπέροχο... Κοιτάω τον ήλιο που ανατέλει και αυτό μου φέρνει χαμόγελο στα χείλη. Το τραγουδάκι είναι αυτό :
Η κάθε μέρα μου καλύπτεται από λάσπη,
αλλά σε αυτό το σημείο δεν ανησυχώ για αυτό πλέον.
Είναι τόσο αδέξιο να εξοργιζόμαστε,
αλλά έχω ένα όνειρο που ορκίστηκα στην καρδιά μου (να πραγματοποιήσω).
Τα αστέρια που δεν μπορώ να φτάσω λαμπυρίζουν
Μοιάζει σαν να μπορώ να τα αγγίξω καθώς αρχίζω να ρωτάω...
Επειδή η καρδιά μου έχει γεμίσει ανανεωμένες ελπίδες
θα τα κυνηγήσω (τα αστέρια).
Τώρα ακούω καθαρά μια φωνή που μου λέει:
"Υπάρχει ένας ατελείωτος ουρανός εκεί έξω!"
Οπότε, θα'πρεπε ίσως να αλλάξω αυτόν τον εαυτό,
που δεν μπορεί να πετάξει;
Άσε με να κάνω αυτό το πρώτο βήμα
και όσες φορές και αν χρειαστεί,
να ξεκινήσω από την αρχή με δύναμη.
Άσε με να προσπαθήσω να πιστέψω σε αυτό που είμαι
αντί για τις δικαιολογίες που έχω μαζέψει
αντί για μια ευτυχία διάτρητη με ψέματα.
Θα συνεχίσω να χαμογελάω χωρίς καμία μάσκα.
Όταν αυτό το αστέρι περάσει ξανά,
μπορώ να απλώσω το χέρι μου και να ετοιμαστώ να το πιάσω;
Επειδή ένα κατάλευκο μέλλον συνεχίζεται για πάντα, το μόνο που έχω να κάνω είναι να το εξασφαλίσω. Ακούω ένα τραγούδι να μου λέει καθαρά "Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να το δεις!" Μια αθάνατη ελπίδα είναι εδώ. Πάντα (θα είμαι έτοιμος) ακόμα μια φορά, να σταθώ στα πόδια μου με δύναμη.
Όταν τα δάκρυα μου θα έχουν στεγνώσει, θα φωνάξω το όνομα σου άλλη μια φορά για αυτό απάντησε μου, Προς το μέλλον που δεν έχουμε δει ακόμα. Συνηδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνος. Ας προχωρήσουμε προς αυτή την πόρτα που λάμπει... Μαζί...
Τώρα ακούω καθαρά μια φωνή που μου λέει:
"Υπάρχει ένας ατελείωτος ουρανός εκεί έξω!"
Οπότε, θα'πρεπε ίσως να αλλάξω αυτόν τον εαυτό,
που δεν μπορεί να πετάξει;
Άσε με να κάνω αυτό το πρώτο βήμα
και όσες φορές και αν χρειαστεί,
να ξεκινήσω από την αρχή με δύναμη. Ακούω ένα τραγούδι να μου λέει καθαρά "Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να το δεις!" Μια αθάνατη ελπίδα είναι εδώ. Πάντα (θα είμαι έτοιμος) ακόμα μια φορά, να σταθώ στα πόδια μου με δύναμη.
Είναι τέλειο... :)
Συμπεριλαμβάνεται στο ομώνυμο single τους που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2010.
Και επειδή λόγω copyright τα βίντεο από youtube διαγράφονται συνεχώς... Ας το ανεβάσω και γω.
Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεξε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεξε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεξε τις συνήθειες σου, γίνονται ο χαρακτήρας σου. Πρόσεξε τον χαρακτήρα σου, γίνεται το πεπρωμένο σου.
Η ιστορία, η οποία εξελίσσεται στην Βεγγάζη, μιλάει για την παρέα τριών παιδιών, την Κέιτ, την αδερφή της τη Τζέσικα και το Γκαμάλ. Ο πατέρας των δύο κοριτσιών έρχεται με μετάθεση από την Αγγλία στη Βεγγάζη, και ο πατέρας του αγοριού το ίδιο, αλλά από το Κάιρο. Έτσι γνωρίζονται οι τρεις τους, καθώς τα διαμερίσματα που μένουν είναι το ένα πάνω στο άλλο. Η Κέιτ όμως έχει ένα μυστικό, που το μοιράζεται πολύ εύκολα. Πριν φύγει από την Αγγλία είχε δώσει μια υπόσχεση στον πατέρα της καλύτερής της φίλης ότι θα έβρισκε τα χειρόγραφα που είχε γράψει ο ίδιος και είχε κρύψει στον άμμο της Βεγγάζης, λίγο πριν τον πιάσουν αιχμάλωτο οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Και ξεκινάει έτσι η περιπέτεια των παιδιών. ^_^
Το βιβλίο είναι πάρα πολύ καλό. Περνάς ευχάριστα την ώρα σου μαζί του. Επίσης περνάει κάποια πολύ ωραία μηνύματα. Επίσης όπως αναφέρει ο μεταφραστής για την ελληνική έκδοση του βιβλίου, αυτός που θα το διαβάσει μπορεί να θυμηθεί μερικά από το ωραιότερα στοιχεία της μυθολογίας μας, όπως για παράδειγμα το νερό της λήθης, το πέρασμα στον Άδη.
Φράση από το βιβλίο:
...Η θάλασσα όλο προχωρεί
και τα νερά της λίμνης δε στέκονται στιγμή.
Όποιος δε προχωράει διαρκώς, είναι χαμένος.
Το να είσαι πρωτότυπος σημαίνει να θέλεις να είσαι όπως οι άλλοι και να μην μπορείς.
~Jean Cocteau
Έχει δίκιο. Ως γνωστό όλοι θέλουμε να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε. Ή ζηλεύουμε κάτι που έχει ο άλλος χωρίς τις περισσότερες φορές να ξέρουμε ότι αυτός ίσως να ζηλεύει αυτό που έχουμε εμείς. Ηθικό δίδαγμα; Να μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε.
Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό
διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.
Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση
δυσπιστία –
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική, μπορούσες ώρες ολόκληρες να
κάθεσαι
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα δίνω
στο στιλβωτήριο της γωνιάς,
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος λικνισμένο απ’ την ίδια
του ανάσα,
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει ή να κρατήσει
ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου είχα μανία με τα
μαντίλια,
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς με το
λιόγερμα
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε οι εργάτες
στο αντικρινό γιαπί
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.
Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. Και τώρα θυμήθηκα
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες
- 8, 16, 32, 64 -
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς όλο φως
και ροζ λουλούδια,
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 - κ’ οι
δικοί μου στήριζαν
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο. Λοιπόν, σου ‘λεγα για την
πολυθρόνα –
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τα’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ
άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι που ‘ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου
εμφανίστηκε
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,
και πολλούς νέους, πιο ωραίους και από σένα ακόμη του εθυσίασα,
έτσι λευκή και απρόσιτη ν' ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα, στη λευκότητα του σεληνόφωτος
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών κι απ’ τη δισταχτικήν
έκσταση των εφήβων,
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα, άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο, στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις, σου φθάνει
ο θαυμασμός σου, -
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
- Όχι, δε φτάνει. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. Δε φτάνει.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις, να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ’ τους νεκρούς του
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια
και ράφια. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις
καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση
πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του
ἀρκούδα
μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο
ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο
καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν
πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω
μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς
ἀρκούδας
-κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της,
μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -
ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια
δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά,
τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς,
καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα
ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο
παιχνίδι της,
δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση,
τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν
χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της,
τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ
μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου-
τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς
ζωῆς
ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι;
Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται
ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της,
χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς
ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ
(ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα)
καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε
τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου – δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω
ύστερα,
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια –
ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει
αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος, ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;
Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί, στο βάθος
του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω – κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι
απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;
Βαθύ - βαθύ το πέσιμο,
βαθύ - βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά - βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο
σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος. Έτσι κάθε
απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.
Το ερωτεύτηκα αυτό το τραγούδι. Τι να λέμε... Απίστευτο. Το πρωτοάκουσα μόλις χτες και μέχρι τώρα το έχω ακούσει τουλάχιστον 50 φορές.
Hey, slow it down
What do you want from me
What do you want from me
Yeah, I’m afraid
What do you want from me
What do you want from me
There might have been a time
When I would give myself away
(Ooh) Once upon a time
I didn’t give a damn
But now here we are
So what do you want from me
What do you want from me
Just don’t give up
I’m workin’ it out
Please don’t give in
I won’t let you down
It messed me up, need a second to breathe
Just keep coming around
Hey, what do you want from me
What do you want from me
Yeah, it’s plain to see
that baby you’re beautiful
And there’s nothing wrong with you
Then it’s me – I’m a freak
but thanks for lovin’ me
Cause you’re doing it perfectly
There might have been a time
When I would let you step away
I wouldn’t even try but I think
you could save my life
Just don’t give up
I’m workin’ it out
Please don’t give in
I won’t let you down
It messed me up, need a second to breathe
Just keep coming around
Hey, what do you want from me
What do you want from me
Just don’t give up on me
I won’t let you down
No, I won’t let you down
So
Just don’t give up
I’m workin’ it out
Please don’t give in
I won’t let you down
It messed me up, need a second to breathe
Just keep coming around
Hey, what do you want from me
Just don’t give up
I’m workin’ it out
Please don’t give in
I won’t let you down
It messed me up, need a second to breathe
Just keep coming around
Hey,what do you want from me
What do you want from me
What do you want from me
Μετάφραση:
Πήγαινε πιο αργά
Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Ναι, φοβάμαι.
Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Ίσως υπήρχε μια εποχή που θα έδινα τον εαυτό μου.
Μια φορά και ένα καιρό.
Δε με ένοιαζε καθόλου.
Αλλά να΄μαστε τώρα.
Λοιπόν... Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Απλά μην τα παρατήσεις.
Θα το λύσω.
Σε παρακαλώ μην ενδώσεις.
Δε θα σε απογοητεύσω.
Με αναστάτωσε, χρειάζομαι μια στιγμή να αναπνεύσω.
Απλά συνέχισε να έρχεσαι
Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Ναι, είναι εύκολο να δεις
Ότι μωρό μου είσαι όμορφη
Και δεν έχεις κανένα ψεγάδι
Και μετά εγώ, είμαι ένα φρικιό
Αλλά σ' ευχαριστώ που μ΄αγαπάς
Γιατί το κάνεις τέλεια
Ίσως να υπήρχε μια εποχή
Που θα σε άφηνα να φύγεις
Δε θα προσπαθούσα καν
Αλλά νομίζω ότι θα μπορούσες να σώσεις τη ζωή μου
Απλά μην τα παρατήσεις.
Θα το λύσω.
Σε παρακαλώ μην ενδώσεις.
Δε θα σε απογοητεύσω.
Με αναστάτωσε, χρειάζομαι μια στιγμή να αναπνεύσω.
Απλά συνέχισε να έρχεσαι
Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Απλά μη τα παρατήσεις με μένα...
Δε θα σε απογοητεύσω...
Δε θα σε απογοητεύσω...
Απλά μην τα παρατήσεις.
Θα το λύσω.
Σε παρακαλώ μην ενδώσεις.
Δε θα σε απογοητεύσω.
Με αναστάτωσε, χρειάζομαι μια στιγμή να αναπνεύσω.
Απλά συνέχισε να έρχεσαι
Τι θες από μένα;
Τι θες από μένα;
Απλά μην τα παρατήσεις.
Θα το λύσω.
Σε παρακαλώ μην ενδώσεις.
Δε θα σε απογοητεύσω.
Με αναστάτωσε, χρειάζομαι μια στιγμή να αναπνεύσω.
Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις
Στο αστραφτερό σου πουθενά με τριγυρνάς
Με ρίχνεις στη φωτιά από ένα όνειρο και με ξυπνάς
Γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις
Το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη
Πέρασε δίπλα μου η νύχτα σου αμίλητη σε μια οθόνη
Όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα
Θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα
Θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά
Χιλιάδες χρώματα
Γέμισε χώμα ο αέρας που αναπνέεις
Το τελευταίο σου τσιγάρο έγινε σκόνη
Πέρασε δίπλα μου η νύχτα σου αμίλητη σε μια οθόνη
Σαν υγρασία πρωινή με ζωντανεύεις
Και όποιος δεν τόλμησε να φτάσει μέχρι εδώ
Πηδάει κλείνοντας τα μάτια στον γκρεμό και πετάει
Όμως εγώ θα είμαι δίπλα σου κι ας άργησα
Θα σε προλάβω στο λιμάνι ξημερώματα
Θα πέφτουν γύρω μας μικρά βεγγαλικά
Χιλιάδες χρώματα
Σε μουσική Φίλιππου Πλιάτσικα και στίχους Τζάνου Κώστα
Πάει και το δεύτερο βιβλίο από τη λίστα μου. Τα παιχνίδια της τύχης, αυτό που έγινε και ταινία. Το βιβλίο μου άρεσε... Η ιστορία αφορά 2 ανθρώπους που γνωρίζονται μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα και είναι πολύ πιο κοντά από ότι φαντάζομαι καθώς οι σύζυγοί τους είχαν δεσμό και είχαν κανονίσει να περάσουν τετραήμερο στη Φλόριντα (έχοντας πει ψέματα ότι θα λείπουν για δουλειά). Δυστυχώς όμως το αεροπλάνο πέφτει... Και έτσι γνωρίζονται οι 2 ανυποψίαστοι σύζυγοι. Είναι καλό. Το βιβλίο σου κρατούσε το ενδιαφέρον. Την ταινία από την άλλη εγώ δε μπόρεσα να την δω. Τη βαρέθηκα. Τι να πεις... Απόψεις! Ίσως να έφταιγε ότι ήξερα την υπόθεση. Δε ξέρω. Πάντως τη βαρέθηκα αρκετά γρήγορα.
Πριν δύο μέρες πήγα σε μία υπέροχη παραλία στην Κέρκυρα. Το όνομα της είναι Loggas Beach και βρίσκεται στο χωριό Περουλάδες. Δεν έκανα μπάνιο, απλά κοίταζα από ψηλά με δέος. Δείτε και θα καταλάβετε:
Ήταν απλά υπέροχα. Ιδανικό το μέρος για ερωτευμένα ζευγαράκια χεχε
Λοιπόν, 2 μέρες μετά και κατάφερα να τελειώσω το πρώτο βιβλίο από αυτά που δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη του σχολείου μου. Έτσι είναι. Αν είσαι βιβλιοφάγος και το βιβλίο είναι ενδιαφέρον δε καταφέρνεις να το αφήσεις απ΄ τα χέρια σου. Και το συγκεκριμένο ήθελα να το φτάσω σύντομα, αγωνιούσα για το τέλος.
Η ιστορία του έχει ως εξής: Μία κοπέλα, η Άγκνες, τη σύγχρονη εποχή έρχεται σε επαφή με το πνεύμα μίας κοπέλας, της Μαίρης, η οποία διώχτηκε από την αποικία στη οποία ζούσε, με την κατηγορία της μάγισσας, και το έσκασε για να μην καταλήξει στην πυρά. Μέσα από την βοήθεια της θείας της, η Άγκνες, η οποία είναι ιθαγενής, καταλαμβάνεται εντελώς από το πνεύμα της Μαίρης, που την διάλεξε για να διηγηθεί την ιστορία της. Επιπλέον, την ιστορία συμπληρώνει η Άλισον, μία καθηγήτρια του Ινστιτούτου της Βοστώνης, η οποία έχει αφιερωθεί στην αναζήτηση της ιστορίας της Μαίρης.
Σε όποιον το διαλέξει, ελπίζω να του αρέσει όσο και σε μένα.
Απόσπασμα του βιβλίου:
«Οι ζώνες αυτές δε χρησιμοποιούνταν ποτέ από τους ιθαγενείς όπως τα χρήματα. Αυτές οι ζώνες μεταφέρουν τον λόγο, τον κώδικα, τον νόμο. Είναι ιερές και αποτελούν ένα ζωντανό κομμάτι του ποιοι είμαστε. Συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται τώρα και θα χρησιμοποιούνται πάντοτε. Κάθε χάντρα αντιμετωπίζεται με μεγάλο σεβασμό, αλλά κάθε χάντρα είναι πολύ μικρή». Ένωσε τον δείκτη με τον αντίχειρα κι έδειξε ένα τέταρτο του εκατοστού. «Όταν είναι μόνες τους, πέφτουν και σκορπίζουν». Άνοιξε την παλάμη της και αναποδογύρισε το χέρι της. «Βαλ’ τες μαζί, όμως, και έχεις κάτι άλλο. Μαζί φτιάχνουν κάτι μεγάλο. Μαζί διασώζουν τις λέξεις». Κοίταξε προς τη μεριά της Άγκνες. «Ακούστε πώς το βλέπω εγώ: εσύ, εγώ, η Μαίρη, οι άνθρωποι στη ζωή της, οι άνθρωποι για τους οποίους έμαθε η Άλισον, η Άλισον η ίδια είμαστε σαν τις χάντρες τούτης της ζώνης. Όταν μας κοιτάξεις χωριστά δε βγάζεις και πολύ νόημα. Όμως, όταν μας βάλεις μαζί, μπορείς να διαβάσεις όλη την ιστορία».
Νομίζω ότι όποιος ήθελε κατάλαβε το μήνυμα που επιδίωξε να περάσει η συγγραφέας με αυτές τις παραγράφους.
